| Kostka brukowa zawojowała rynek. Nic dziwnego, skoro można z niej wykonywać niezwykle efektowne nawierzchnie. Jednak „stare i dobre” płyty betonowe nie odeszły w całkowite zapomnienie, bo też to są zupełnie inne wyroby, niż kiedyś... Płyty całkiem nowe Jeśli jednak chcemy szybko zrobić „nieprzemakalną” ścieżkę, sięgnijmy po płyty. Ich spory format i prosty kształt umożliwiają duże tempo prac. Płyty chodnikowe i tarasowe wykonuje się najczęściej z betonu barwionego w masie, dzięki czemu paleta barw jest spora. Są również płyty o niejednolitym kolorze, np. wyglądające jak naturalny kamień. Ich powierzchnia może być odciskana we wzory specjalnymi stemplami. Do złudzenia może wtedy przypominać nawierzchnię z kostki brukowej albo z łamanego kamienia – najczęściej granitu i piaskowca. Płyty możemy układać luźno. Trzeba wtedy zachować między nimi takie odstępy, aby można się było poruszać normalnym krokiem. Przyjmuje się więc, że maksymalna odległość pomiędzy środkami sąsiadujących płyt powinna wynosić 60-70 cm (długość kroku dorosłego człowieka). Łatwiej chodzi się po płytach ułożonych ściśle. Pamiętajmy, że pozostające między elementami szpary trzeba zamulić piaskiem z wodą. Nawierzchnie, które nie będą przenosiły dużych obciążeń układamy z płyt o grubości 5-7 cm. Na podjazdy trzeba stosować płyty bardziej wytrzymałe, a zatem grubsze. Duży format Równie efektowne (a może nawet bardziej) mogą być nawierzchnie z betonu wylewanego. Wielu Czytelników w tym miejscu oburzy się: przecież beton jest szary i brzydki. Tymczasem jest to nieprawda. Dzięki technologii polegającej na odpowiedniemu barwieniu powierzchniowemu – na świeży beton nanosi się barwiony utwardzacz – oraz odciskaniu wzorów stemplem, nawierzchnia może imitować kamień, cegłę, piaskowiec, bruk rzymski, granitowy, płytę kamienną, a nawet starą deskę. Ciągi piesze wylewa się z betonu B25, zbrojonego włóknami propylenowymi. Jego warstwa powinna mieć grubość 8 cm. Podbudowę tworzy 8-10-cm warstwa zagęszczonego żwiru, pod którą musi się znajdować nośny grunt przepuszczalny. Na podjazd płyta musi być grubsza – 10-12 cm – i zbrojona włóknami stalowymi. Grubsza musi być też podbudowa. Na gruncie nośnymi układa się więc zagęszczoną podsypkę żwirową (15 cm) lub cementowo-piaskową (10 cm). |
| Kostka w modzie Nawierzchnie z kostki brukowej są trwałe. Szczeliny pomiędzy elementami umożliwiają łatwy odpływ wody z nawierzchni. Na starannie wykonanej ścieżce nie tworzą się więc kałuże, a uszkodzoną powierzchnię można szybko naprawić, wymieniając zniszczone elementy. Kostka produkowana jest w wielu kształtach geometrycznych oraz nieregularnych. Najczęściej spotykane formy to kwadrat, prostokąt, sześciokąt, fala (o łagodnie wygiętych brzegach) oraz domino (wyglądem przypominająca kość). Uwaga! Kupując kostkę spotkamy się z różnymi nazwami tych samych kształtów, ponieważ firmy stosują własne nomenklatury. Paleta kolorystyczna kostki jest bardzo bogata. Stosując odpowiednie zestawienia kształtów i barw elementów można uzyskać nawet wzory trójwymiarowe. Nie przesadzajmy jednak z odwagą przy doborze kolorów. Ich bogactwo przytłumi bowiem zieleń i elementy małej architektury ogrodowej. Betonową kostką brukową można wykładać także powierzchnie o kształcie koła czy półkola. Potrzebne są jednak w tym celu zestawy elementów o różnej wielkości. Zestawy sprzedawane są na paletach zawierających elementy o różnych rozmiarach – najczęściej od trzech do pięciu. Z kostki o śrutowanej powierzchni można układać tzw. rozety imitujące stary bruk. W sprzedaży są też elementy o powierzchni licowej, imitującej naturalny kamień – najczęściej bazalt, granit, porfir lub marmur. Najczęściej spotykane kolory to szary i żółty „granit”, czarny „bazalt”, biały „marmur”, czarno-czerwony „porfir”. Obfitość kolorów kostki brukowej pozwala dopasować ją do elewacji domu i aranżacji ogrodu. Wszystkie elementy uzupełniające oraz dodatkowe są wytwarzane w takich samych barwach. Szczególnym rodzajem kostki brukowej są wyroby z dodatkiem bazaltu. Są wśród nich kostki o budowie dwuwarstwowej – pierwsza warstwa to beton z dodatkiem bazaltu, druga zaś to beton konstrukcyjny. Drugi rodzaj to elementy jednowarstwowe, wytwarzane w całości z konstrukcyjnego betonu z dodatkiem bazaltu. Kostki z dodatkiem bazaltu produkowane są w kolorach beżowym, ceglastym i szaroniebieskim. Kolejnym materiałem na kostki jest beton porowaty. Dzięki dodaniu do masy betonowej kruszywa o dużym uziarnieniu powstają pory, przez które łatwo przesiąka woda do gruntu. Takie kostki wyglądają jak kamień albo stara cegła. Podejście systemowe Nie tylko kształt, kolor i faktura kostki czynią wykonane z niej powierzchnie tak atrakcyjnymi. Producenci oferują także przeróżne elementy dodatkowe, dzięki którym można wyłożyć każde miejsce bez względu na przeznaczenie. Uzupełnieniem podstawowej oferty są elementy krawędziowe, nazywane też przez producentów połówkowymi i łukowe. Jeśli zachodzi taka konieczność, można nawierzchnię odwadniać za pomocą cieków wodnych i korytek odpływowych. Cieki to rynienki umożliwiające spłynięcie wody z całej ścieżki do kanalizacji. Układa się je wzdłuż traktu. Z cieków rzadko korzysta się w małym ogrodzie. Natomiast korytka montuje się w poprzek podjazdu, jeśli chcemy, aby woda nie zalegała na szerokim podjeździe. Umieszczając korytko przed wjazdem do garażu, zabezpieczymy to pomieszczenie przed dostawaniem się do środka wody deszczowej. Korytko jest od wierzchu zakryte kratką, która bez problemu wytrzyma ciężar samochodu. Brzegi ciągu komunikacyjnego można ograniczyć i umocnić obrzeżami oraz krawężnikami o różnej wysokości i długości elementów, jak też palisadami. Obrzeża są układane na powierzchni gruntu i nie wystają ponad płaszczyznę traktu. Natomiast krawężniki są masywnymi elementami, które trzeba wkopać w grunt i wystają ponad ścieżkę. Obrzeża i krawężniki w większości są w kolorze szarym. Palisady mają różną wysokość i przekrój. Ich pionowe krawędzie są tak wyprofilowane, że zestawiona z elementów ścianka jest całkowicie szczelna. Przekrój pojedynczych „pali” najczęściej odwzorowuje kształt podstawowych modeli kostki. Również kolorystyka palisad jest bardzo zróżnicowana. Interesującym rozwiązaniem są obrzeża z tworzywa sztucznego. Poszczególne elementy są proste, jednak po nacięciu ich dolnej krawędzi można uzyskać zaokrągloną linię. Obrzeża mocuje się do gruntu specjalnymi długimi gwoździami z tworzywa sztucznego lub z metalu – do twardego podłoża, np. z gliny bądź tłucznia. Zewnętrzne krawędzie elementów przysypuje się ziemią i np. obsiewa trawą. Tworząca ścieżkę kostka brukowa opiera się o obrzeże i dzięki temu nie rozsuwa się. Anna Grocholska |
