WŁASNY KAWAŁEK ZIEMI
W zasadzie kolejność powinna być następująca: najpierw kupujemy działkę (o ile jej nie posiadamy), potem wybieramy projekt domu. W poszukiwaniu swojego kawałka ziemi wertujemy ogłoszenia bądź ruszamy w teren. Najważniejsze kryteria, jakie należy brać pod uwagę przy zakupie parceli, to jej lokalizacja, wielkość i kształt, a oprócz tego status prawny i obecność niezbędnej infrastruktury. Dla wielu inwestorów, idealna działka budowlana to taka, która ma kształt zbliżony do kwadratu, płaską powierzchnię, wielkość ok. 1000 m2, i położona jest w zasięgu potrzebnych sieci (prąd, woda, gaz, kanalizacja) oraz blisko sklepu, szkoły i komunikacji publicznej. Niestety, taką posesję trudno znaleźć. Te, które są kształtne i przystępne cenowo, często występują w małych miejscowościach, daleko od centrów miast.
Zbyt wąska działka. Większość domów wolno stojących projektuje się na parcele o szerokości od ok. 20 m. Na posesji będącej wąskim prostokątem, wzniesienie parterowego budynku może być niewykonalne, a z kolei dwu- czy trzykondygnacyjny dom nie każdemu odpowiada – choćby ze względu na to, że poruszanie się po nim wiąże się z pokonywaniem schodów. Zgodnie z przepisami, ściana budynku ma być odsunięta od granicy o 3 m (jeśli nie ma w niej okien lub drzwi), albo 4 m (gdy są w niej otwory). Jeżeli posesja jest węższa niż 16 m, dom można zaplanować nawet półtora metra od granicy (ślepa ściana). Na węższej parceli da się postawić połówkę bliźniaka.
Niekorzystne warunki gruntowe. Najlepsze do posadowienia domu są podłoża jednorodne i przepuszczalne – grube piaski, żwiry. Wybudowany na gruncie organicznym (jak torf) albo w miejscu zasypanego oczka wodnego, może osiadać i pękać. Fundamentowanie utrudni wysoki poziom wód gruntowych. W razie wątpliwości co do rodzaju podłoża, lepiej zapłacić za przeprowadzenie badań geotechnicznych. Oczywiście, budowa na gruncie nienośnym lub z wysokim poziomem wody jest możliwa, lecz znacznie droższa.
Małgorzata Kolmus
fot. Wienerberger
