| W ciągu ostatnich 20 lat wodne ogrzewanie podłogowe stało się w Europie bardzo modnym systemem ogrzewania i prawie każdy nowo wznoszony dom jednorodzinny, przynajmniej w części, jest w nie wyposażony. Chociaż może być jedynym systemem grzewczym w domu, to częściej stosuje się je w układach mieszanych. Oznacza to, że ogrzewanie podłogowe montuje się najczęściej na parterze w salonie, jadalni, kuchni oraz łazienkach, czyli w pomieszczeniach wykładanych okładzinami ceramicznymi lub naturalnym kamieniem. Natomiast grzejniki instaluje się na piętrze, w sypialniach czy pokojach z większą ilością mebli. Dlaczego wodne? Dużą zaletą wodnego ogrzewania podłogowego jest jego energooszczędność. Można bowiem obniżyć temperaturę w ogrzewanym pomieszczeniu nie zmniejszając przy tym komfortu cieplnego. Gdy temperatura powietrza w pomieszczeniu będzie obniżona o 2-3°C, oszczędność energii zużywanej na ogrzewanie domu sięgnie 10-15%. Obniżenie kosztów eksploatacyjnych jest możliwe również dzięki temu, że układ ogrzewania podłogowego jest zasilany wodą o niższej temperaturze niż w przypadku tradycyjnych systemów z grzejnikami. Jest to system niskotemperaturowy, a to oznacza, że temperatura wody zasilającej nie przekracza 55°C. Pozwala to na zastosowanie, jako źródła ciepła, wysokosprawnych kotłów kondensacyjnych, a także nowoczesnych, niekonwencjonalnych urządzeń, takich jak pompy ciepła. Ogrzewanie podłogowe dobrze sprawdza się we współpracy z kotłami kondensacyjnymi, które osiągają najwyższą sprawność właśnie w instalacjach o niskich parametrach pracy. Tak więc, system wodnego ogrzewania podłogowego może być stosowany w domach ogrzewanych gazem, olejem opałowym, albo niekonwencjonalnymi nośnikami energii. Aby dobrze grzało... Wodne ogrzewanie podłogowe musi być starannie zaprojektowane i wykonane. Już na etapie projektu trzeba ustalić rozmieszczenie mebli i innych sprzętów oraz ewentualne ułożenie dywanów, aby precyzyjnie określić rzeczywistą wielkość powierzchni grzejnej. Projektant ogrzewania powinien ustalić z architektem rozmieszczenie szczelin dylatacyjnych. Musi też zaprojektować strefy brzegowe, w miejscach gdzie jest to wymagane, np. przy ścianach z dużymi przeszkleniami, przy wyjściach na tarasy czy balkony. Instalację należy wykonać zgodnie z projektem technicznym i przestrzegać dokładnie zaleceń producenta systemu. Lepiej cały system nabyć u jednego producenta, mimo, że taniej byłoby poszczególne materiały i urządzenia kupić u różnych dostawców. Materiały te mogą ze sobą źle współpracować, co może doprowadzić do nieprawidłowej pracy instalacji. Wiele firm tylko pod warunkiem wykonania systemu przez przeszkolonych instalatorów i z materiałów przez siebie wyprodukowanych udziela gwarancji. Czasami do uzyskania gwarancji konieczne jest wykonanie próby szczelności oraz sezonowanie posadzki do 21 dni po jej wykonaniu i sporządzenie protokołu z tych czynności w obecności inspektora nadzoru. Przed uruchomieniem instalacji trzeba ją dobrze odpowietrzyć. Nastawy na zaworach regulacyjnych poszczególnych pętli należy ustawić zgodnie z projektem. Rury Powinny być trwałe, odporne na odpowiednią temperaturę i ciśnienie. W praktyce oznacza to, że rury muszą być przystosowane do pracy w temperaturze do 70°C i ciśnieniu roboczym do 0,3 MPa. Muszą też być szczelne na dyfuzję tlenu, który może powodować korozję stalowych elementów instalacji, np. kotłów. Do ogrzewań podłogowych stosuje się: rury z tworzyw sztucznych z barierą antydyfuzyjną, wielowarstwowe z wkładką aluminiową oraz miedziane. Najczęściej używane tworzywa to polietylen sieciowany oraz polibutylen, rzadziej - polipropylen z uwagi na jego sztywność i trudności związane z montażem systemu. Średnice przewodów to 12, 14, 16, 17, 20 i 22 mm. Zwykle jeden producent oferuje przewody w dwóch, trzech wielkościach. Rury sprzedawane są w zwojach różnej długości. Wykonawca tak powinien dobierać długość przewodów, aby poszczególne pętle układane były z jednego odcinka. Dzięki temu unika się połączeń rur w podłodze, a wiadomo, że miejsca połączeń bardziej od innych narażone są na powstawanie nieszczelności. Odległości między przewodami muszą być zgodne z projektem. Zaleca się, aby wynosiły od 10 do 30 cm 2. Im są mniejsze, tym bardziej wyrównana jest temperatura podłogi. Na 1 m2 powierzchni zwykle układa się średnio 5-10 metrów rur. Rury układa się w pętle. W pomieszczeniu, zależnie od jego wielkości, może być jedna lub kilka pętli. Zwykle długość pojedynczej pętli nie może przekraczać 120 m. Pętle mogą mieć kształt spirali - rysunek a (rura powrotna i zasilająca ułożone są równolegle obok siebie) lub meandry - rysunek b. Zaletami ułożenia w spiralę jest to, że rury są gięte tylko pod katem 90° oraz na przemian występują rury o wyższej i niższej temperaturze. Pozwala to na uzyskanie w pomieszczeniu najbardziej równomiernego rozkładu temperatury. W praktyce stosowane są oczywiście kombinacje tych układów dostosowane do indywidualnych potrzeb. Często w strefach brzegowych, pod ścianą zewnętrzną lub oknami, rury układa się gęściej (odstępy mogą wynosić wówczas 7,5 cm, a nawet 5 cm). W miejscach tych są bowiem większe straty ciepła. Niekiedy przewody układa się gęściej, szczególnie w pomieszczeniach, gdzie zapotrzebowanie na ciepło jest większe, np. w łazienkach. Andrzej Zubek Dalszy ciąg artykułu do przeczytania w numerze |
Artykuł pochodzi z:
Budujemy Dom 10/2005
Z wodą w podłodze
Układanie kabli
Odległości między przewodami muszą być zgodne z projektem, ale najczęściej zaleca się układanie ich w przedziale 10-30 cm (fot. Kisan)W ciągu ostatnich 20 lat wodne ogrzewanie podłogowe stało się w Europie bardzo modnym systemem ogrzewania i prawie każdy nowo wznoszony dom jednorodzinny, przynajmniej w części, jest w...
Pozostałe artykuły
