| Nazywany kiedyś kozą, współczesny piec wolno stojący ma duży potencjał grzewczy, a producenci prześcigają się we wzornictwie, na dodatek charakteryzuje się łatwością instalacji. Decydując się na zainstalowanie pieca wolno stojącego jako jedynego źródła ciepła w domu trzeba pamiętać, że o skuteczności ogrzewania będzie decydował odpowiedni dobór mocy grzewczej pieca, jego usytuowanie oraz rozkład pomieszczeń. Moc grzewcza nominalna dostępnych na rynku pieców waha się od 3 do 17 kW mocy, co przełożone na metry sześcienne ogrzewanej kubatury oznacza możliwość ogrzania domu nawet o kubaturze 400 m3. Większość z nich przystosowana jest do palenia drewna, ale są i takie, w których można palić brykietami z węgla kamiennego, węglem kamiennym lub peletami (odpady drzewne sprasowane pod wysokim ciśnieniem). Czas utrzymywania żaru po załadunku pieca (kupionego u renomowanego producenta) wynosi od 6 do 10 godzin, zależnie od mocy grzewczej urządzenia. Zasada pracy pieców wolno stojących jest podobna do działania wkładów kominkowych. Do regulacji wielkości płomienia i szybkości spalania, a tym samym uzyskiwanej temperatury, służą szyber regulujący wpływ spalin do komina oraz nawiew powietrza niezbędnego do spalania opału. Nowocześniejsze modele pieców wyposażone są w termostat, który po nastawieniu na określoną wartość, automatycznie reguluje przekrój wlotu powietrza do komory spalania w zależności od zmian temperatury w pomieszczeniu. Niektórzy producenci oferują piece o podwyższonej sprawności grzewczej, w których zostało zamontowane tzw. wtórne spalanie (dopalanie cząstek sadzy i gazów zawartych w dymie). Proces ten może przebiegać w bardzo wysokiej temperaturze, uzyskanej dzięki odpowiedniej konstrukcji urządzenia, lub niższej, z udziałem katalizatora, przez który przechodzi dym przed wydostaniem się do komina. Dokładanie opału odbywa się przez drzwiczki. Konstruktorzy większości pieców umieścili je z przodu lub z boku, są jednak i takie, w których do tego celu służy odchylana klapa w górnej płycie. W zasadzie wszędzie Piec wolno stojący można zamontować niemal w każdym pomieszczeniu, w którym jest odpowiedni przewód kominowy, czyli o przekroju nie mniejszym niż rura wylotowa pieca. Ustawia się go w odpowiedniej odległości od ściany i stalową rurą łączy z kominem. Niektóre modele przeznaczone są do instalacji na środku pomieszczenia, wówczas podłącza się je do komina, który kończy się w suficie. Gdy piec ma być naszym jedynym źródłem ciepła, trzeba usytuować go w centralnym punkcie domu, a ogrzane powietrze nie może napotykać przeszkód w swobodnym krążeniu po wszystkich pomieszczeniach. Najłatwiej ogrzać oczywiście dom o bryle zbliżonej do sześcianu, z otwartym układem wnętrz. W drzwiach do zamkniętych pomieszczeń należy wyciąć otwory, aby ogrzane powietrze mogło łatwiej się rozchodzić. Miejsce na piec trzeba odpowiednio przygotować. Powinno być ono wyłożone materiałem niepalnym (klinkier, kamień, terakota itp.) Niektórzy producenci oferują także specjalne płyty podłogowe. Trzeba też uwzględnić ciężar takiego urządzenia, przy czym te większe mają wagę ponad 250 kg. Ważne również jest zachowanie odległości od ścian pokrytych materiałami łatwopalnymi (tapety, drewno tkaniny), mebli, zasłon i dywanów. Szykując miejsce pod piec warto pamiętać, że łatwo go można zdemontować i przenieść do innego pomieszczenia. Zatem warto przewidzieć taką ewentualność w swoich planach. Do każdego wnętrza Konstrukcje pieców wolno stojących wykonuje się z żeliwa lub ze stali. Użyty materiał wpływa nie tylko na ich walory grzewcze, ale przede wszystkim na stylistykę. Piece żeliwne charakteryzują się dekoracyjnymi odlewami, mają bardziej tradycyjną formę i zwykle stoją na nóżkach. Zdobione są różnymi motywami, często nawiązującymi do wzorów historycznych. Można też kupić wersje mniej ozdobne, w oryginalnym kolorze żeliwa lub pokryte kolorową emalią (brązową, zieloną oraz w żywszych kolorach czerwieni, szafiru a nawet kremową). Piece stalowe są prostsze i sprzyjają projektowaniu nowocześniejszych form. Producenci oferują je w kolorze stali lub zdobione kolorowymi, emaliowanymi panelami. Wnętrza jednych i drugich wykłada się cegłą szamotową, dzięki której po wygaśnięciu żaru dłużej trzymają ciepło. W niektórych modelach pieców, w górnej ich części, nad komorą spalania, zaprojektowano praktyczne wnęki z ceramicznymi lub kamiennymi blatami, służącymi do podgrzewania potraw. W innych zaś służy do tego górna płyta. Drzwiczki są na ogół przeszklone i pozwalają obserwować płomień. Nowocześniejsze modele szyb to panoramiczne (nie mają podziałów), w wersjach tradycyjnych dzielą je żeliwne szprosy, których układ nawiązuje do stylistyki pieca. Niektóre wyposażone są w tzw. szyby samoczyszczące. Mają one wtopioną od wewnętrznej strony przezroczystą powłokę metalową, która działa jak lustro - dzięki niej cząsteczki sadzy i spalin nie osiadają na szybie, odbijają się od niej i dopalają w komorze spalania. Amatorzy kontaktu z żywym ogniem będą usatysfakcjonowani, bo piece działają sprawnie również przy otwartych drzwiczkach. Krystyna Sienkiewicz |
Artykuł pochodzi z:
Budujemy Dom 10/2005
Gorący mebel
W domu o otwartym układzie wnętrz najlepiej wykorzystujemy ciepło pieca wolno stojącego (fot. Synergia Oze)
Nowoczesny piec wolno stojący to naprawdę gorący mebel (fot. Ekkom)
Niektóre piece są wykończone płytą, na której można podgrzewać potrawy (fot. Ekkom)
W tym piecu spala się pelety. I ciekawostka, nie wymaga podłączenia do tradycyjnego przewodu kominowego i...
Pozostałe artykuły
