Zgodnie z nowymi przepisami prawa budowlanego, aby wznieść wiatę nie trzeba uzyskiwać pozwolenia ani zgłaszać zamiaru takiej inwestycji (o ile powierzchnia wiaty nie przekracza 50 m², a działka jest zabudowana). Niemniej jednak powinniśmy sprawdzić w urzędzie gminy, czy prawo miejscowe (np. zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nie ograniczają możliwości takiej zabudowy.
Wiata przeznaczona do parkowania jednego auta musi mieć szerokość co najmniej 2,5 m, długość 5–6 m i wysokość prześwitu przynajmniej 2,2 m. Jeśli przewidujemy parkowanie większych samochodów (np. dostawczych), wymiary te się odpowiednio powiększa. Samodzielna budowa wiaty nie jest trudna, a większość potrzebnych materiałów kupimy w każdym większym składzie budowlanym. Rodzaj materiałów użytych do budowy wiaty powinien harmonizować z resztą zabudowy. Należy też uwzględnić nasze możliwości wykonawcze.
Zaczynamy od nawierzchni
Poziom nawierzchni, na której postawimy wiatę, powinien być nieznacznie wyniesiony ponad otaczający teren. Zapobiegnie to gromadzeniu się wody w miejscu garażowania samochodu i ułatwi spływ topniejącego śniegu. Utwardzenie podłoża można wykonać przy użyciu różnych materiałów wykorzystywanych przy budowie dróg. Zależnie od naszych upodobań, miejsce garażowania można utwardzić kostką brukową, ażurowymi płytami betonowymi, kostką drewnianą itp. Nie warto natomiast wybetonowywać całej powierzchni, gdyż „goły” beton szybko się ściera i pyli, poza tym utrudnione będzie samoczynne odprowadzenie wody ściekającej z pojazdu. Niezależnie od rodzaju nawierzchni, z utwardzanego obszaru należy usunąć wierzchnią warstwę ziemi na głębokość 15–30 cm – w zależności od rodzaju gruntu.
Na gruntach piaszczystych o dobrej przepuszczalności wody usuwana warstwa może być cieńsza, natomiast na gliniastych kopiemy głębiej, a rodzimy grunt zastępujemy piaskiem lub pospółką. Przy wysokim poziomie wód gruntowych, zwłaszcza w okresie roztopów, dno wykopu warto wyłożyć geowłókniną, aby nie dochodziło do mieszania się i osiadania podkładu w gliniastym gruncie. Nawierzchnie z kostki lub żwirowe wymagają obramowania zapobiegającego ich rozchodzeniu się. Obrzeża formujemy z krawężników chodnikowych lub betonowych tralek zagłębionych ok. 30 cm w podłożu.
Redakcja BudujemyDom
fot. L. Jampolska
