W zależności od modelu sterownika, użytkownik ma prawo do większej lub mniejszej ingerencji w jego ustawienia. Zwykle te z nastaw, które mogą w konsekwencji złego wyboru doprowadzić do niebezpieczeństwa lub awarii instalacji, zastrzeżone są dla wykwalifikowanego serwisu. Dla efektywnego działania instalacji ogromnie istotne są jednak i te parametry, do których mamy zwykle pełny dostęp. Decydując się na ich korektę, musimy mieć świadomość konsekwencji wprowadzanych zmian, a w razie wątpliwości, poradzić się fachowca. Oto kilka podstawowych ustawień.
Temperatura żądana c.w.u.
Jest to temperatura, do której podczas normalnej eksploatacji instalacji solarnej wygrzewany będzie zasobnik ciepłej wody (mierzona na poziomie wężownicy dolnej, czyli solarnej). Ze względu na normy dotyczące ciepłej wody, wartość ta zwykle ustawiana jest na 60°C (polskie przepisy wymagają, by woda podawana do punktów poboru miała nie więcej niż 60°C i nie mniej niż 55°C). W praktyce domowej można bez większego ryzyka podnieść żądaną temperaturę do 65°C (zwiększając tym samym nieco uzysk energii w słoneczne dni), ale nigdy więcej, jeśli – co zdarza się niestety często – ciepła woda z zasobnika kierowana jest bezpośrednio do punktów poboru.
Jeśli jednak, zgodnie z dobrą praktyką hydrauliczną, woda z zasobnika solarnego kierowana jest do punktów poboru przez tzw. zawór przeciwoparzeniowy, który poprzez podmieszanie jej z wodą zimną ogranicza temperaturę do bezpiecznych 60°C (albo kiedy instalacja solarna pracuje na bufor ciepła), nic nie stoi na przeszkodzie, aby żądaną wartość temperatury w zasobniku zwiększyć nawet do 80–85°C. Zysk energetyczny, przynajmniej w słoneczne dni, będzie wyraźnie większy.
Adam Jamiołkowski
fot. Ariston
