Ocieplenie budynku ma na celu poprawę jego właściwości termoizolacyjnych, skutkujących tym, że zimą ciepło wyprodukowane przez kocioł, grzejniki czy kominek nie będzie z domu uciekało. Ograniczy to wydatki na ogrzewanie.
Choć powszechnie uważa się, że im grubsze ocieplenie, tym lepiej, nie zawsze jednak jego pogrubianie ma sens. Nie sztuką bowiem jest ocieplić dom zbyt grubą warstwą izolacji, która zwróci się dopiero po 20 latach, kiedy to dom będzie wymagał kolejnego remontu. By inwestycja ta była optymalnie opłacalna, rodzaj i grubość ocieplenia muszą być tak dobrane, aby w ciągu kilku lat oszczędności wynikające z ocieplenie budynku zrównoważyły koszty inwestycyjne.
Głównym czynnikiem wpływającym na grubość ocieplenia jest to, jaką ściany obecnie mają izolacyjność termiczną (pośrednio – z jakiego materiału i w jakiej technologii były budowane) oraz to, do jakiej wartości chcemy ją poprawić. Drugim czynnikiem jest rodzaj źródła energii, które ogrzewa dom. Zdecydowanie bardziej opłaca się docieplić grubą warstwą izolacji dom ogrzewany drogim nośnikiem ciepła, np. energią elektryczną, niż identyczny opalany najtańszym drewnem lub węglem. Nie bez znaczenia jest również jakość okien i drzwi wejściowych. Jeśli nie zostały wymienione na szczelne i do wnętrz wpada zimne powietrze, to przede wszystkim poprawę ciepłochronności budynku należy zacząć od ich wymiany, a dopiero potem dom ocieplić.
Przyjmuje się, że szybki zwrot kosztów inwestycji następuje, jeśli współczynnik przenikania ciepła ściany przed ociepleniem przekracza 0,5 W/(m2·K). Taką i dużo wyższą wartość U ma większość domów budowanych 20–30 lat temu. Najczęściej ściany zewnętrzne ociepla się 10–20 cm wełny mineralnej lub styropianu.
Joanna Dąbrowska
fot. Tytan
