Choć konstrukcja, szczególnie nieskomplikowanego dachu, wydaje się dość prosta, to podczas jej montażu oraz późniejszego układania pokrycia i rynien łatwo o błędy. Można je wychwycić na trzech etapach budowy dachu:
- projektowania;
- kupna materiału;
- montażu.
Wszelkie nieprawidłowości najlepiej wykryć podczas prac prowadzonych na budowie – na zamontowanej już konstrukcji lub po ułożeniu pokrycia będą bardzo trudne do skorygowania.
O ile samo zaprojektowanie więźby zwykle jest poprawne, to mocowanie na dachu już nie zawsze. Problemy (np. z jakością drewna) mogą pojawić się już na etapie zamawiania materiału w tartaku i właściwej jego impregnacji. Często też w trakcie stawiania dachu inwestorzy zmieniają decyzję dotyczącą rodzaju pokrycia. Pół biedy, jeśli inwestor w porę skonsultuje się z konstruktorem, który powtórnie przeliczy obciążenie dachu i zezwoli na zmianę pokrycia. Jego aprobata jest bezwzględnie niezbędna. Jeżeli jednak takich zmian nie skonsultujemy, może to grozić nawet zawaleniem się dachu.
Lekkie czy ciężkie?
Większość inwestorów, wybierając materiał na pokrycie dachu, kieruje się jego trwałością oraz względami estetycznymi. Wyraźnie bardziej ekonomiczne jest zainwestowanie w pokrycie, które bez odnawiania wytrzyma 50–100 lat (np. dachówki) niż w takie, które będziemy musieli odnawiać lub wymienić po 15–20 latach (np. gonty bitumiczne, blacha słabej jakości).
Ponadto, podczas podejmowania decyzji warto pamiętać o tym, że pokrycia umownie dzielą się na dwie grupy:
lekkie – ważące od kilku do kilkunastu kg/m2, czyli blachy płaskie i blachodachówki, faliste płyty bitumiczne, gonty papowe, faliste płyty włóknowo-cementowe;
ciężkie – ważące 40–70 kg/m2, a więc dachówki ceramiczne i cementowe.
Im pokrycie lżejsze, tym więźba dachowa jest mniej obciążona. Nie znaczy to jednak, że zmieniając przewidzianą w projekcie dachówkę na lżejszą blachę, możemy znacznie zmniejszyć przekroje elementów więźby. Zawsze o tym powinien decydować konstruktor.
Poza obciążeniem pokryciem, w projektowaniu dachów uwzględnia się także:
- odległość między ścianami zewnętrznymi lub innymi punktami podparcia;
- kąt nachylenia dachu;
- obciążenia zalegającym śniegiem;
- parcie wiatru;
- ciężar dekarza (lub kominiarza) z narzędziami.
Ponieważ drewno trafiające na budowę nie zawsze jest najwyższej jakości, zwykle konstruktorzy projektujący więźbę pozostawiają spory zapas nośności.
Joanna Dąbrowska
fot. Ciechowski
