Przeciwnicy budowania balkonów w domach jednorodzinnych często obawiają się powstawania mostków termicznych, nie wierzą też w możliwości skutecznej ich ochrony przed wilgocią. Jakkolwiek balkon nie jest ani najprostszym, ani najtrwalszym elementem budynku, wykonanie go w zgodzie ze sztuką budowlaną pozwala uniknąć wielu problemów, a duży wybór rozwiązań konstrukcyjnych może przekonać nawet niedowiarków.
Z żelbetu
W większości przypadków balkon żelbetowy tworzy z wieńcem kondygnacji, płytą stropową lub nadprożem konstrukcję monolityczną. Wykonuje się go w postaci zbrojonej betonowej płyty wspornikowej, stanowiącej jednocześnie podłoże pod posadzkę balkonu, lub co najmniej dwóch wsporników żelbetowych (długi balkon wymaga ich więcej), na których opiera się jego podłogę – najczęściej z poprzecznie ułożonych desek. W obu rozwiązaniach nośne elementy balkonu muszą być konstrukcyjnie połączone ze ścianą domu.
Balkon na płycie wspornikowej, jeśli ma być prawidłowo wykonany, stanowi dość skomplikowane zagadnienie techniczne. W miejscu, w którym płyta jest zakotwiona w wieńcu, nie można bowiem podczas ocieplania ścian budynku ułożyć warstwy izolacji termicznej. By zapobiec powstaniu tu mostka cieplnego, powinno się zaizolować całą płytę balkonową. Z uwagi na kłopotliwość zwykle jednak zaniedbuje się tę czynność, co ułatwia ucieczkę ciepła z pomieszczenia na całej długości linii styku płyty wspornikowej ze ścianą.
Problem ocieplenia jest znacznie łatwiejszy do rozwiązania w przypadku balkonu opartego na wspornikach (wówczas mostki termiczne tworzą się jedynie punktowo – w miejscach zakotwienia wsporników w wieńcu), a także w konstrukcjach samonośnych, w których balkon oparty jest na słupach (najczęściej czterech), posadowionych na specjalnie dla nich wykonanym fundamencie.
Każdy balkon musi chronić bezpieczna solidna balustrada. Aby móc trwale przymocować jej słupki do żelbetowej płyty balkonowej, ta ostatnia powinna mieć grubość nie mniejszą niż 8 cm.
Pobierz wersję pdf: Podniebny pokój
