Cementowo-wapienny
(fot. Cedat) |
Do tynkowania dużych powierzchni używa się gotowych zapraw tynkarskich, nakładanych agregatem, który znacznie ułatwia prace. Ręczne nanoszenie tynku z zapraw przygotowywanych samodzielnie, choć obniża koszty, z reguły nie pozwala na uzyskanie powierzchni o wysokiej jakości. Jeśli jednak decydujemy się na takie rozwiązanie, proporcje składników powinny być następujące: 1:1:7–1:1:9 (cement:wapno:piasek). Wapna nie powinno się zastępować plastyfikatorami, gdyż otrzymana w ten sposób zaprawa ma gorszą urabialność i trudniej się ją nakłada. Ponadto należy używać piasku płukanego i frakcjonowanego, o uziarnieniu nie większym niż 1 mm.
Przy ręcznym tynkowaniu, waniu, wykorzystuje się listwy tynkarskie (mocowane co ok. 1,5 m), które ułatwiają wyznaczenie lica tynku i służą jako prowadnice przy ściąganiu łatą nadmiaru zaprawy. Listwy najwygodniej wstępnie zamocować szybkowiążącą zaprawą gipsową, a następnie usztywnić cienką obrzutką z przewidzianej do nakładania zaprawy tynkarskiej. Ponieważ na tynku pozostaną nieznaczne wypukłości, wzdłuż linii ich przebiegu konieczne będzie nałożenie warstwy wyrównującej gładzi. Oprócz tynków cementowo-wapiennych, sporadycznie wykonywane są tynki wapienne i cementowe. Pierwsze z nich mają niewielką wytrzymałość i odporność na zawilgocenie, ale za to wysoką paroprzepuszczalność. Tynki cementowe, ze względu na wysoką wytrzymałość i odporność na wilgoć, mogą być stosowane w pomieszczeniach gospodarczych, piwnicach i garażach.
Cezary Jankowski
Ciąg dalszy artykułu w wydaniu papierowym miesięcznika Budujemy Dom 9/2012