Wznoszenie i ocieplanie

Czy można zastosować inne materiały ścienne niż przewidziane w projekcie?

Przepisy dopuszczają taką zmianę dla poprawienia parametrów ścian lub zmniejszenia ich kosztów – pod warunkiem, że w zakresie izolacyjności cieplnej, wytrzymałości oraz trwałości, zmienione rozwiązanie zapewni przynajmniej takie same właściwości ściany, jakie podano w projekcie. O zastosowaniu innych materiałów decyduje kierownik budowy, który musi taką zmianę udokumentować odpowiednim wpisem w dzienniku budowy. Nie ma potrzeby występowania o urzędowe zatwierdzenie tych zmian.

Jakie rodzaje ścian zewnętrznych stosuje się w domach jednorodzinnych?

Ściany jednowarstwowe – najłatwiejsze do wznoszenia – wykonuje się z materiałów o takiej izolacyjności termicznej, aby nie trzeba było ich ocieplać. Są tylko trzy takie materiały, które łączą taką ciepłochronność z wystarczającą wytrzymałością: beton komórkowy, ceramika poryzowana i keramzytobeton. Elementy ścienne z tych materiałów mają grubość od 36 do 44 cm.

 

Zgodnie z przepisami ściany jednowarstwowe mogą mieć większą niż pozostałe ściany wartość współczynnika przenikania ciepła U – nie większą jednak niż 0,5 W/m2·K.

 

Zaletą ścian jednowarstwowych jest stosunkowo szybkie murowanie, natomiast wadą – trudności z ociepleniem elementów konstrukcyjnych i ograniczona ciepłochronność.

 

Można je wykończyć tynkiem tradycyjnym lub cienkowarstwowym. Ściany dwuwarstwowe. Te najpopularniejsze obecnie ściany składają się z warstwy nośnej i ocieplenia. Wznosi się je szybko i może je wykonać każda ekipa. Najpierw muruje się warstwę nośną, a potem – od strony zewnętrznej – mocuje się ocieplenie: na klej, rzadziej na kołki lub na ruszcie metalowym bądź drewnianym. Ściany wykańcza się tynkiem lub okładziną. Na warstwę nośną, której grubość powinna wynosić 15–30 cm, można użyć każdego materiału ściennego.

 

Ściany trójwarstwowe. Uważane są za najbardziej solidne ze względu na bardzo dobre parametry – izolacyjność cieplną i akustyczną, a także akumulacyjność, to znaczy zdolność do gromadzenia ciepła. Taką ścianę, która ma zwykle grubość 40–50 cm i składa się z warstw: nośnej (konstrukcyjnej), ociepleniowej i elewacyjnej, można murować na dwa sposoby: 1) wszystkie warstwy jednocześnie, 2) najpierw stawia się ścianę nośną, a dopiero po pokryciu domu dachem dodaje się ocieplenie i warstwę osłonową (sposób droższy).

 

Ścianę wykańcza się tynkiem, a jeśli warstwa zewnętrzna jest wykonana z materiału elewacyjnego, takiego jak klinkier czy cegły wapienno-piaskowe – tylko spoinuje.

Co oznaczają parametry λ i U?

λ – współczynnik przewodności cieplnej – określa termoizolacyjność materiałów budowlanych w W/(m·K). Im mniejszą wartość tego współczynnika ma materiał, tym lepszą izolacyjność cieplną może mieć wykonana z niego przegroda zewnętrzna. O ciepłochronności ściany w dużej mierze decydują materiały termoizolacyjne i mają one wartość tego współczynnika w granicach 0,03–0,05 W/(m·K).

 

U – współczynnik przenikania ciepła – określa izolacyjność termiczną czyli ciepłochronność przegrody o określonej konstrukcji i grubości: ściany, dachu, stropu albo podłogi na gruncie. Jego jednostką jest W/(m2·K). W uproszczeniu, wartość U jest sumą oporu cieplnego poszczególnych warstw. Opór każdej warstwy zaś to jej grubość dzielona przez współczynnik przewodności cieplnej . materiału.

 

Odwrotność zsumowanych oporów określa przewodność cieplną ściany.

 

Pełny artykuł w pdf: Wznoszenie i ocieplanie