Wdziedzinie aranżacji wnętrz chyba od zawsze dzielimy się na zwolenników awangardy i tradycji. Ale prawdziwej nobilitacji przedmiotów z przeszłością: „przenoszonych” mebli, zadeptanych dywanów i przetartych zasłon, dokonała w latach 80. ubiegłego wieku Brytyjka Rachel Ashwell, w dodatku... na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, gdzie przeniosła się jako początkująca stylistka. To tam stworzyła własną markę, a także spopularyzowała i nazwała styl, który do dziś ma wielu miłośników.
Shabby oznacza po angielsku „zużyty”. Słowo to bardzo trafnie oddaje klimat utrzymanych w tej manierze wnętrz. Ich urok polega właśnie na oznakach zużycia, autentycznych bądź umiejętnie zamarkowanych. Surowość mebli i tworzyw nie jest tu jednak tak jednoznaczna, jak np. we wnętrzach rustykalnych. Łagodzą ją i przełamują ozdobne detale: gdzieniegdzie połysk starego srebra czy mosiądzu, tu i tam migotanie kryształu... . Owo zużycie to szlachetna patyna, przywodząca raczej na myśl siedzibę zubożałej arystokracji, przypominająca lata świetności leciwych przedmiotów i ozdób. Drewno regałów, stolików i lamp jest przetarte subtelniej niż w chłopskiej izbie, surowe lny na obiciach sof i foteli – mniej zgrzebne, czasem wykończone elegancką lamówką, haftem czy nadrukiem.
Odkąd postarzane przedmioty stały się modne, proces patynowania nabrał przemysłowego rozmachu. Dziś wiele firm sprzedaje wytworzone współcześnie „starocie” pod własną marką. Dostaniemy tapicerowane przetartą skórą sofy i fotele, stoliki o spękanych blatach, regały pokryte kilkoma warstwami częściowo złuszczonej farby czy postarzone tekstylia. Kryterium ich przydatności dla aranżacji w stylu shabby chic jest jedno: naturalność. Nasza wątpliwość, czy mebel oferowany jako nowy na pewno nie jest używany, to dla niego najlepsza rekomendacja!
fot. Quick Step
