To styl, który od wieków pozostaje niezmienny. Ukształtowany pod koniec XVIII stulecia, do dziś wiernie odzwierciedla styl życia ówczesnego ziemiaństwa. Okres jego dojrzewania przypadł na lata rozbiorów i zrywów niepodległościowych, gdy wszystko co polskie, było pod szczególną ochroną. Dziś śmiało możemy nazywać go stylem narodowym, bo jak żaden inny nurt ilustruje specyfikę naszej historii.
Jego główne cechy to bezpretensjonalność i pewien rodzaj eklektyzmu, wynikający z tego, że dworki, z reguły przez dziesiątki lat należące do jednej rodziny, urządzane były sprzętami przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. U podstaw stylu dworkowego leży potrzeba demonstracji nie tyle zamożności, ile ciągłości rodu zamieszkującego jedno miejsce, dlatego do pamiątek rodzinnych przywiązuje się tu większą wagę, niż do wystawności aranżacji. Przysłowiowe „portrety przodków” – często traktowane dziś z ironią – mają w dworku historyczną rację bytu.
W czasach kształtowania się stylu Polska nie była krajem zamożnym, dlatego to, co ocalało po poprzednich pokoleniach, traktowało się w ziemiańskich siedzibach z pietyzmem. Dzięki temu odtwarzając dworkowy klimat możemy z powodzeniem posługiwać się przedmiotami z różnych okresów. Liczy się przytulny nastrój i nostalgiczne tchnienie historii. Miękkie tapicerowane meble, zasłony i obrusy jak z babcinego posagu, przedmioty codziennego użytku w roli dekoracji – wszystkie te elementy pomogą nam odtworzyć niepowtarzalną dworkową atmosferę.
fot. Agnella
