Czy wśród pasjonatów aranżacji wnętrz słowo "zużyty" może budzić pozytywne emocje? Okazuje się, że tak; wystarczy wrażliwe oko i trochę wyobraźni. Wykazała się nimi Brytyjka Rachel Ashwell, inicjując w latach 80. ubiegłego wieku, a przez kolejne dekady popularyzując styl shabby chic - nurt, charakteryzujący się umiłowaniem wszystkiego, co nosi ślady czasu. Ashwell, która karierę stylistki na dobre rozwinęła w Kalifornii, gdzie przeniosła się z rodzinnej Anglii, sentyment do staroci wyniosła z domu; jej matka zajmowała się renowacją starych zabawek, a ojciec był znanym w Londynie antykwariuszem.
Jednak dopiero ich córka wpadła na pomysł, by antyki prezentować inaczej: mniej majestatycznie i bez tradycyjnego rygoru. Ashwell znobilitowała rupiecie: szafki z pordzewiałymi zawiasami, porysowane drewniane komody, przetarte dywany i spękane dzbanki, odnawiając je z czułością i wbrew tradycyjnym zasadom konserwatorskim. Poddane jej zabiegom sprzęty nie wyglądały jak nowe, bo też nie miały tak wyglądać. Chodziło właśnie o zachowanie oznak zużycia, wyeksponowanie szlachetnej patyny czasu.
Klimat utrzymanych w stylistyce shabby wnętrz budują "spracowane" materiały i łagodna paleta spłowiałych barw. Drewniane meble - zwykle malowane, a następnie delikatnie przecierane - harmonijnie komponują się z podniszczonym tynkiem czy wysłużonym parkietem, a dekoracje mają w sobie coś z ulotności dawno nieodnawianych fresków. Oczywiście znamiona upływu lat nie muszą być autentyczne; moda na postarzane przedmioty nadała dynamikę procesowi patynowania, który nabrał przemysłowego rozmachu. Na rynku działa dziś wiele firm, które specjalizują się w sprzedaży "współczesnych staroci". Zwykle wytwarza się je jednak według tradycyjnych wzorów, co dodaje im autentyczności i wdzięku.
fot. H&M Home
