W artykule zgłębiamy tajniki tych metod, analizując ich charakterystykę, potencjalne zastosowania oraz wpływ na efektywność energetyczną i akustyczną budynków. Omawiamy również materiały budowlane takie jak beton komórkowy, ceramika poryzowana, czy silikaty, które wykorzystywane są w poszczególnych technikach, zwracając uwagę na ich właściwości izolacyjne i konstrukcyjne.
Nasz tekst rzuca światło na to, jak wybór odpowiedniej technologii budowy ścian wpływa nie tylko na trwałość i estetykę budynku, ale również na komfort życia jego mieszkańców oraz ochronę środowiska. Zapraszamy do lektury, która stanowi kompendium wiedzy na temat współczesnych technologii budowy ścian, ukazując ich złożoność i potencjał w kontekście nowoczesnego budownictwa.
Technologie budowy ścian
Ściany murowane można wykonać w jednej z trzech technologii - jedno-, dwu- lub trójwarstwowej. Czym się charakteryzują oraz jakie mają zalety i wady?
JEDNOWARSTWOWA
W tej technologii mur (o minimalnej grubości 36,5 cm) nie ma ocieplenia, dlatego do budowy wykorzystuje się materiały, które jednocześnie są nośne i mają bardzo dobry (niski) współczynnik przewodzenia ciepła. Jak wspomniano, obie te cechy spełniają beton komórkowy i ceramika poryzowana.
Pierwszą warstwę bloczków lub pustaków układa się na tradycyjnej zaprawie cementowo- wapiennej, a kolejne - z przesunięciem mniej więcej o połowę elementu - przy użyciu zaprawy cienkowarstwowej (beton komórkowy i ceramika poryzowana) albo kleju poliuretanowego w postaci pianki z kartusza (tylko ceramika). Dzięki wyprofilowanym na pióra i wpusty powierzchniom czołowym bloczków oraz bocznym zamkom pustaków zaprawy nie trzeba nakładać na spoiny pionowe. Przy czym niezbędna jest duża precyzja wykonawcza, aby w murze nie pozostały nieszczelności. Najbardziej obciążone miejsca, czyli nadproża, wieńce czy filary międzyokienne, wykonuje się przeważnie z betonu zbrojonego.
Ponieważ ma on znacznie gorszą izolacyjność, istnieje ryzyko wystąpienia mostków termicznych. Dlatego zaleca się wykorzystywać do budowy prefabrykowane ocieplone nadproża i kształtki wieńcowe, które są dopasowane wymiarami do podstawowych bloczków i pustaków. Użycie ich daje gwarancję, że dom będzie wykonany zgodnie ze standardami dotyczącymi ochrony termicznej i akustycznej, a także pozwoli uniknąć wielu błędów wykonawczych.
Ściany jednowarstwowe buduje się szybko, bo elementy murowe są duże i łatwe w obróbce, a ponieważ do muru nie mocuje się izolacji, jest on gotowy do wykończenia od razu po wzniesieniu. Elewację wykonuje się nanosząc tynk cementowo-wapienny lub - gdy ściana jest wystarczająco gładka - cienkowarstwowy, który nie wymaga malowania. Wykończenie można też wykonać z dowolnej oblicówki na ruszcie. Na elewacji ściany jednowarstwowej można bez problemu zawiesić cięższe przedmioty, np. markizę tarasową.
DWUWARSTWOWA
W tej technologii mur ma mniejszą grubość (18-25 cm) i może być wykonany z każdego z wymienionych materiałów. Budowa wygląda podobnie jak w metodzie jednowarstwowej, z tym że od drugiej warstwy muru elementy można łączyć również na tradycyjną zaprawę cementowo-wapienną. Zastosowanie cienkowarstwowej zaprawy klejowej jest dopuszczalne w przypadku użycia elementów, które mają tylko niewielkie odchylenia wymiarów (np. pustaki ceramiczne o szlifowanych krawędziach, bloczki z betonu komórkowego lub silikatów).
Ważnym elementem w tej technologii jest materiał izolacyjny (styropian lub wełna mineralna), grubości 15-25 cm. Mocuje się go do muru na dwa sposoby. W najbardziej rozpowszechnionej metodzie lekkiej mokrej (określanej też skrótem ETICS), izolację przykleja się za pomocą kleju, a całość wykańcza tynkiem cienkowarstwowym. Metoda lekka sucha polega zaś na wypełnieniu wełną mineralną drewnianego bądź stalowego rusztu konstrukcyjnego, a następnie osłonięcia ocieplenia wiatroizolacją i dowolną okładziną elewacyjną.
W tej technologii nie ma ryzyka wystąpienia mostków termicznych, bo ciągłość izolacji zachowana jest na całej ścianie (również przy nadprożach i wieńcach). Wybór materiałów ściennych jest znacznie większy niż w technologii jednowarstwowej. Co ważne, inwestycję można rozłożyć na dwa etapy - najpierw wzniesienie muru, a w kolejnym sezonie ocieplenie budynku.
Mankamentem ścian dwuwarstwowych jest utrudnione mocowanie cięższych przedmiotów do elewacji. Ponadto tynk cienkowarstwowy, którym najczęściej wykańczane są tego typu ściany, jest nieodporny na uszkodzenia mechaniczne.
TRÓJWARSTWOWA
W takiej ścianie dwie pierwsze warstwy są takie same, jak w technologii dwuwarstwowej. Trzecia to dodatkowa murowana ścianka elewacyjna o grubości 8-12 cm, którą mocuje do muru nośnego za pomocą kotew. Jej zadaniem jest ochrona izolacji przed działaniem czynników atmosferycznych i uszkodzeniami mechanicznymi. Wykonywana jest zazwyczaj z cegieł (klinkierowych lub silikatowych), które są nie tylko trwałe, ale też podnoszą estetykę elewacji.
Ściany trójwarstwowe nie tylko bardzo dobrze się prezentują, ale też mają świetne parametry cieplne i akustyczne.
Są jednak bardziej pracochłonne i droższe od pozostałych, co wynika z konieczności przygotowania szerszego fundamentu i zastosowania dodatkowego materiału elewacyjnego.
Dowiedz się więcej o budowie ścian ➡️ Wybór technologii budowy ściany zewnętrznej
Redakcja BD
fot. otwierająca: RÖBEN
Dodaj komentarz